Ανέβηκε από Swell στις 3/5/2007
Η ιστορία της συμμετοχής μου στο ψηφοδέλτιο της ΑΑΣΠΕ μου στοίχησε μια πολύ άσχημη θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό. Πήρα το πτυχίο μου τον Ιούνιο του 1979. Θυμάμαι τη μέρα της ορκωμοσίας έφυγα από το γραφείο για να πάω στο Πάντειο. Ορκιζόμασταν περίπου 15 φοιτητές και φοιτήτριες. Ήμουν ο μόνος που δεν είχα κάποιον μαζί μου. Περίεργο.
Βρέθηκα ξαφνικά με πτυχίο και, αν δεν έκανα κάτι γρήγορα, θα κοβόταν η αναβολή μου και θα πήγαινα στρατό, κάτι που δεν γούσταρα καθόλου. Στέλνω τα χαρτιά μου σε μερικά Εγγλέζικα Πανεπιστήμια, με στόχο να κάνω Οικονομική Ιστορία. Πήρα θετικές απαντήσεις από τρία, μεταξύ των οποίων και το LSE. Η Ελλάδα ήταν τότε εκτός ΕΟΚ. Στα Εγγλέζικα Πανεπιστήμια οι Έλληνες πληρώναμε 2000 λίρες το χρόνο, όπως οι υπόλοιποι τριτοκοσμικοί. Πουλώντας αυτοκίνητο και μοτοσικλέτα «έβγαζα» την πρώτη χρονιά. Για τη δεύτερη έπρεπε να ζητήσω από τον πατέρα μου. Καταλάβαινα όμως ότι δεν ήταν κάτι απλό. Γι’ αυτό ζήτησα από την τότε κοπέλα μου, την Αθηνά, να έρθει μαζί μου.
Πήγαμε ένα βράδυ σπίτι των γονιών μου και βρήκαμε τον πατέρα μου στην κλασσική του θέση. Καθισμένος στην πολυθρόνα μπροστά στη τηλεόραση με τα πόδια στο πουφ και από μία παντόφλα σε κάθε πλευρά του πουφ. Μπροστά στο πουφ ξαπλωμένος ο Ρίκο, ο σκύλος. Η μητέρα μου ήταν στην κουζίνα. Είπαμε καλησπέρα και καθίσαμε. Του έδωσα την απαντητική επιστολή του LSE, όπου γινόταν αποδεκτή η αίτησή μου και παρέθεταν τη διαδικασία, τα κόστη, τις ημερομηνίες κ.λπ. Αφού τη διάβασε, με ρώτησε: «Γιατί μου το ‘δωσες αυτό;» Απάντησα: «Θέλω να κάνω Οικονομική Ιστορία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοια έδρα. Πουλώντας αυτοκίνητο και μοτοσικλέτα, εξοικονομώ τα δίδακτρα (θα έμενα στο campus του Πανεπιστημίου) του πρώτου έτους, που είναι 2000 λίρες. Μπορείτε να μου καλύψετε το δεύτερο έτος;» (στον πατέρα μου μιλούσα και μιλάω πάντα στον πληθυντικό). Έχει ήδη αρχίσει να σηκώνεται από την πολυθρόνα. Μου δίνει την επιστολή και λέγοντας «Μη με ανακατεύεις εμένα σ’ αυτά» κάνει μεταβολή και φεύγει από το δωμάτιο. Μ’ ένα κόμπο στο λαιμό λέω στην έκπληκτη Αθηνά: «Πάμε να φύγουμε». Και φύγαμε. Εκείνη τη μέρα αποφάσισα δύο πράγματα. Πρώτο, ότι δεν μπορούσα να περιμένω βοήθεια από τον πατέρα μου και δεύτερο, ότι έπρεπε να φύγω από το πατρικό μου σπίτι.
Βέβαια, αυτά έπρεπε να τα είχα καταλάβει πολύ καιρό πριν. Θυμάμαι στην Πέμπτη Γυμνασίου (έκανα και τα έξι χρόνια στο ΙΕ’ της Κυψέλης) αποβλήθηκα για μαλλιά. Κουρεύτηκα λίγο και, όπως ήταν τότε η διαδικασία, επέστρεψα σχολείο με τη μητέρα μου. Ο γυμνασιάρχης, ο Κόσυβας (ένας κολλημένος τύπος που πίστευε ότι «διοικούσε σχολή») με ξανάδιωξε με την παρατήρηση να κουρευτώ περισσότερο. Τα ‘κοψα λίγο περισσότερο και ξαναπήγα με τη μητέρα μου. Ίδια η αντίδραση του Κόσυβα. Επιπλέον, επειδή κατάλαβε ότι η μητέρα μου ήταν του χεριού μου, τη ρώτησε αν έχω πατέρα και εκείνη, αντί να πει ότι λείπει γιατί είναι ναυτικός ή κάτι άλλο, του είπε «Ναι, έχει». Οπότε ο Κόσυβας διέταξε «Να κουρευτεί κι άλλο και να έρθει με τον πατέρα του». Στη διαδρομή προς το σπίτι η μητέρα μου φρόντισε να μου ξεκαθαρίσει ότι δεν θα έλεγε τίποτα στον πατέρα μου και ότι θα έπρεπε να του το πω εγώ. Στο σπίτι του λέω: «Συγνώμη, αλλά πρέπει να έρθετε στο σχολείο». «Πες στη μητέρα σου να έρθει». «Η μητέρα μου ήρθε, αλλά ο γυμνασιάρχης θέλει εσάς». «Γιατί, τι έκανες;» «Με απέβαλαν για μαλλιά». «Ρε να πάρει ο διάολος! Σε ποιο σχολείο πηγαίνεις;».
Έτσι δεν πήγα στην Αγγλία, η αναβολή μου κόπηκε και στις 9 Οκτωβρίου 1981, παρουσιάστηκα στο Ναυτικό. Η ιστορία με την ΑΑΣΠΕ με «βοήθησε» από τους 26 συνολικά μήνες που υπηρέτησα να κάνω τους 24 σε δύο αντιτορπιλικά. Επειδή εκτός των 90 δρχ. που ήταν ο μισθός του ναύτη δεν είχα άλλα χρήματα, άρχισα να δουλεύω part-time παράλληλα και όποτε μπορούσα σε μια ασφαλιστική εταιρία, πουλώντας συμβόλαια ζωής. Οι Αμερικάνοι λένε ότι αν καταφέρεις να πουλήσεις ασφάλεια ζωής, τότε μπορείς να πουλήσεις τα πάντα. Στη ζωή μου έχω πουλήσει πολλά πράγματα. Τον «εαυτό μου» όμως μπορούσα να τον πουλήσω μόνον στις γκόμενες. Σε κανέναν άλλο. Και, τελευταία, φαίνεται ότι αντιμετωπίζω δυσκολίες να τον πουλήσω ακόμα και σ’ αυτές…
Η ιστορία της συμμετοχής μου στο ψηφοδέλτιο της ΑΑΣΠΕ μου στοίχησε μια πολύ άσχημη θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό. Πήρα το πτυχίο μου τον Ιούνιο του 1979. Θυμάμαι τη μέρα της ορκωμοσίας έφυγα από το γραφείο για να πάω στο Πάντειο. Ορκιζόμασταν περίπου 15 φοιτητές και φοιτήτριες. Ήμουν ο μόνος που δεν είχα κάποιον μαζί μου. Περίεργο.
Βρέθηκα ξαφνικά με πτυχίο και, αν δεν έκανα κάτι γρήγορα, θα κοβόταν η αναβολή μου και θα πήγαινα στρατό, κάτι που δεν γούσταρα καθόλου. Στέλνω τα χαρτιά μου σε μερικά Εγγλέζικα Πανεπιστήμια, με στόχο να κάνω Οικονομική Ιστορία. Πήρα θετικές απαντήσεις από τρία, μεταξύ των οποίων και το LSE. Η Ελλάδα ήταν τότε εκτός ΕΟΚ. Στα Εγγλέζικα Πανεπιστήμια οι Έλληνες πληρώναμε 2000 λίρες το χρόνο, όπως οι υπόλοιποι τριτοκοσμικοί. Πουλώντας αυτοκίνητο και μοτοσικλέτα «έβγαζα» την πρώτη χρονιά. Για τη δεύτερη έπρεπε να ζητήσω από τον πατέρα μου. Καταλάβαινα όμως ότι δεν ήταν κάτι απλό. Γι’ αυτό ζήτησα από την τότε κοπέλα μου, την Αθηνά, να έρθει μαζί μου.
Πήγαμε ένα βράδυ σπίτι των γονιών μου και βρήκαμε τον πατέρα μου στην κλασσική του θέση. Καθισμένος στην πολυθρόνα μπροστά στη τηλεόραση με τα πόδια στο πουφ και από μία παντόφλα σε κάθε πλευρά του πουφ. Μπροστά στο πουφ ξαπλωμένος ο Ρίκο, ο σκύλος. Η μητέρα μου ήταν στην κουζίνα. Είπαμε καλησπέρα και καθίσαμε. Του έδωσα την απαντητική επιστολή του LSE, όπου γινόταν αποδεκτή η αίτησή μου και παρέθεταν τη διαδικασία, τα κόστη, τις ημερομηνίες κ.λπ. Αφού τη διάβασε, με ρώτησε: «Γιατί μου το ‘δωσες αυτό;» Απάντησα: «Θέλω να κάνω Οικονομική Ιστορία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοια έδρα. Πουλώντας αυτοκίνητο και μοτοσικλέτα, εξοικονομώ τα δίδακτρα (θα έμενα στο campus του Πανεπιστημίου) του πρώτου έτους, που είναι 2000 λίρες. Μπορείτε να μου καλύψετε το δεύτερο έτος;» (στον πατέρα μου μιλούσα και μιλάω πάντα στον πληθυντικό). Έχει ήδη αρχίσει να σηκώνεται από την πολυθρόνα. Μου δίνει την επιστολή και λέγοντας «Μη με ανακατεύεις εμένα σ’ αυτά» κάνει μεταβολή και φεύγει από το δωμάτιο. Μ’ ένα κόμπο στο λαιμό λέω στην έκπληκτη Αθηνά: «Πάμε να φύγουμε». Και φύγαμε. Εκείνη τη μέρα αποφάσισα δύο πράγματα. Πρώτο, ότι δεν μπορούσα να περιμένω βοήθεια από τον πατέρα μου και δεύτερο, ότι έπρεπε να φύγω από το πατρικό μου σπίτι.
Βέβαια, αυτά έπρεπε να τα είχα καταλάβει πολύ καιρό πριν. Θυμάμαι στην Πέμπτη Γυμνασίου (έκανα και τα έξι χρόνια στο ΙΕ’ της Κυψέλης) αποβλήθηκα για μαλλιά. Κουρεύτηκα λίγο και, όπως ήταν τότε η διαδικασία, επέστρεψα σχολείο με τη μητέρα μου. Ο γυμνασιάρχης, ο Κόσυβας (ένας κολλημένος τύπος που πίστευε ότι «διοικούσε σχολή») με ξανάδιωξε με την παρατήρηση να κουρευτώ περισσότερο. Τα ‘κοψα λίγο περισσότερο και ξαναπήγα με τη μητέρα μου. Ίδια η αντίδραση του Κόσυβα. Επιπλέον, επειδή κατάλαβε ότι η μητέρα μου ήταν του χεριού μου, τη ρώτησε αν έχω πατέρα και εκείνη, αντί να πει ότι λείπει γιατί είναι ναυτικός ή κάτι άλλο, του είπε «Ναι, έχει». Οπότε ο Κόσυβας διέταξε «Να κουρευτεί κι άλλο και να έρθει με τον πατέρα του». Στη διαδρομή προς το σπίτι η μητέρα μου φρόντισε να μου ξεκαθαρίσει ότι δεν θα έλεγε τίποτα στον πατέρα μου και ότι θα έπρεπε να του το πω εγώ. Στο σπίτι του λέω: «Συγνώμη, αλλά πρέπει να έρθετε στο σχολείο». «Πες στη μητέρα σου να έρθει». «Η μητέρα μου ήρθε, αλλά ο γυμνασιάρχης θέλει εσάς». «Γιατί, τι έκανες;» «Με απέβαλαν για μαλλιά». «Ρε να πάρει ο διάολος! Σε ποιο σχολείο πηγαίνεις;».
Έτσι δεν πήγα στην Αγγλία, η αναβολή μου κόπηκε και στις 9 Οκτωβρίου 1981, παρουσιάστηκα στο Ναυτικό. Η ιστορία με την ΑΑΣΠΕ με «βοήθησε» από τους 26 συνολικά μήνες που υπηρέτησα να κάνω τους 24 σε δύο αντιτορπιλικά. Επειδή εκτός των 90 δρχ. που ήταν ο μισθός του ναύτη δεν είχα άλλα χρήματα, άρχισα να δουλεύω part-time παράλληλα και όποτε μπορούσα σε μια ασφαλιστική εταιρία, πουλώντας συμβόλαια ζωής. Οι Αμερικάνοι λένε ότι αν καταφέρεις να πουλήσεις ασφάλεια ζωής, τότε μπορείς να πουλήσεις τα πάντα. Στη ζωή μου έχω πουλήσει πολλά πράγματα. Τον «εαυτό μου» όμως μπορούσα να τον πουλήσω μόνον στις γκόμενες. Σε κανέναν άλλο. Και, τελευταία, φαίνεται ότι αντιμετωπίζω δυσκολίες να τον πουλήσω ακόμα και σ’ αυτές…
No comments:
Post a Comment