Θαλάσσιο Πάρκο Β. Σποράδων

Ανέβηκε από Swell στις 5/4/2007 

1991 Αύγουστος.  Φθάνουνε γύρω στις δέκα το πρωί με το φουσκωτό στην Αλόννησο.  Με το που δένουμε στα δεξιά των ψαρόβαρκων στη μοναδική ελεύθερη θέση που υπήρχε, μας πλησιάζει μία κοπέλα με φυλλάδια στα χέρια.  Μας λέει καλωσορίσατε και μετά συμπληρώνει:  Θέλω να σας ενημερώσω για το Θαλάσσιο Πάρκο των Β. Σποράδων.  Βγαίνουμε από την βάρκα τη χαιρετάμε κι εμείς και χαμογελώντας μας λέει:  Α, δεν χρειάζεται να πω τίποτα σε σας.  Βλέπει την απορία στα πρόσωπά μας και δείχνει τις μπλούζες μας.  Ήταν της Mom.  Αρχίζουμε να περπατάμε στο λιμάνι και ακούμε δυνατές φωνές από την άλλη πλευρά που βρισκόταν πλαγιοδετημένο ένα όμορφο μπλε καΐκι.

Το καΐκι ήταν της Mom.  Στην ομάδα ήταν και ένας γνωστός μας.  Ο Γιώργος Κυνηγός.  Είχαν στήσει στη προβλήτα ένα stand με υλικό της Mom.  Ο καυγάς γινόταν με έναν λιμενικό ο οποίος τους ζητούσε να πάρουν το καΐκι και να φύγουν.  Όταν τον ρώτησα ποιός ενοχλείτο, μου απάντησε ότι παραπονούνταν οι ψαράδες γιατί οι φώκιες έσχιζαν τα δίχτυα τους και δεν γούσταραν τη Mom που έκανε καμπάνια για την προστασία της και περιόριζε τις περιοχές που μπορούσαν να ψαρέψουν.

Τότε οι ψαράδες δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι η δημιουργία του Θαλάσσιου Πάρκου θα βοηθούσε όλους τους Αλοννησιώτες.

Τότε οι ψαράδες δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι αφ’ ενός η υπεραλίευση και αφ’ ετέρου ο τρόπος ψαρέματος που πολλοί απ’ αυτούς επέλεγαν (και μερικοί το κάνουν ακόμη και σήμερα – χρησιμοποιούν δυναμίτη) προδιέγραφε με σαφήνεια τη σημερινή κατάσταση των αλιευμάτων. 

Θυμάμαι μια σκηνή στο καφενείο στο Κυπαρίσσι, όπου ο αστυνομικός του χωριού ρωτούσε έναν συντοπίτη του ψαρά να του πει που είχε ρίξει το δυναμίτη την προηγούμενη νύχτα!  Και ο ψαράς του είπε.  Και συνέχισαν τη συζήτηση…

Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό γιατί ξαναδιάβασα σήμερα το υπέροχο www.lifeatfaros.blogspot.com